Një reflektim mbi tradhtinë e brendshme, përpjekjen për shtetndërtim dhe nevojën për qytetarë të vetëdijshëm
Që kur filluan kujtimet e para, kemi përjetuar çdo etapë të Kosovës: paraluftës, luftën, pasluftën, shpalljen e pavarësisë, dhe gjithë periudhën e ndërtimit të shtetit e deri më sot. Nëpërmjet rrëfimeve të prindërve, gjyshërve e stërgjyshërve, leximeve historike dhe ndjekjes së medias, është bërë e qartë se shpresa shpesh është përplasur me realitetin.
Sot, një pjesë e fajit për gjendjen ku ndodhemi e mbajmë vetë ne shqiptarët. Sepse edhe sot, ka njerëz që shiten për interesa personale, që nuk e ndjejnë çështjen kombëtare si përgjegjësi, por si mundësi për përfitim material. Ka individë që bëhen pengesë për të mirat e Kosovës, që luftojnë jo për të ndërtuar, por për të përçarë.
Megjithatë, ka edhe figura që kanë sfiduar këtë realitet. Rasti i Albin Kurtit, pavarësisht bindjeve politike, është shembull i një përpjekjeje për të shtrirë sovranitetin e shtetit në çdo cep të territorit, veçanërisht në Mitrovicën e Veriut – një zonë që dikur ishte jashtë kontrollit të institucioneve të Kosovës, e mbushur me struktura paralele dhe grupe kriminale. Ai ka sfiduar jo vetëm strukturat serbe, por edhe apatinë dhe sabotimin e brendshëm.
🕊️ Hasan Prishtina dhe Albin Kurti: Dy kohë, një ideal
Nëse historia ka një ritëm që përsëritet, atëherë figura e Hasan Prishtinës dhe Albin Kurtit janë dy nota të ngjashme në kohë të ndryshme. Të dy u përballën me sisteme të padrejta, me sabotime të brendshme, dhe me një popull që shpesh u la vetëm në momentet më të vështira.
Hasan Prishtina, ideologu i kryengritjes së vitit 1912, ishte njeri që luftoi për një Shqipëri të lirë, të bashkuar dhe të drejtë. Ai nuk u përkul para pushtuesve, por u tradhtua nga strukturat e kohës, u përjashtua nga pushteti, dhe u vra në Selanik nga dora shqiptare — sepse kishte guximin të kërkonte më shumë se sa lejohej.
Albin Kurti, në një kontekst krejt tjetër, por me sfida të ngjashme, po përpiqet të rikthejë besimin në shtet, të luftojë korrupsionin, dhe të mbrojë sovranitetin e Kosovës. Edhe ai përballet me sabotime të brendshme, me njerëz që e luftojnë jo për idetë, por për interesat. Edhe ai, si Hasan Prishtina, është sulmuar jo vetëm nga kundërshtarët politikë, por edhe nga ata që duhej ta mbështesnin për të mirën e përbashkët.
Ky paralelizëm nuk është për të idealizuar, por për të kuptuar:
🇽🇰 Se Kosova ka nevojë për njerëz që nuk i nënshtrohen kompromisit të ulët.
🕊️ Se historia nuk ecën përpara pa sakrifica.
⚖️ Se tradhtia e brendshme është po aq e rrezikshme sa pushtimi i jashtëm.
Kosova nuk ka nevojë për spektatorë, por për qytetarë të vetëdijshëm. Nuk ka nevojë për zhurmë, por për veprim. Dhe mbi të gjitha, nuk ka nevojë për heronj të përkohshëm, por për njerëz të ndershëm që nuk e tradhtojnë as të kaluarën, as të ardhmen.