Shkruan: Blerina Ademi Sahiti
Na ishte njëherë…
Të gjitha përrallat e bukura nisin kështu…Historitë më të bukura të dashurisë, madje edhe gojëdhënat e pleqnarëve kështu nisin.
Kështu, po e nis edhe unë tregimin tim. Atë që akoma më dhemb dhe kurrë s’qava se thonin është turp të qajnë burrat. Po unë s’isha burrë atëherë… Isha veç 11 vjeç.
Kisha ëndrra e kisha jetën përpara. Kisha nënën e babain. Dy motra më të vogla në moshë. Ah, sikur të isha unë më i vogli e mos ta ndjeja dhimbjen kaq fort… Ose, ah sikur të isha vajzë e mos t’më thonin është turp të qash e asnjë s’të pyet sa dhemb plaga e shpirtit.
Jeta qenka si kafja e zezë! Të tillë ma paska shkruar edhe fatin në ballë Perëndia si duket ditën që më krijoi për këtë botë. Ishte prilli i vitit 2003, ditë e enjte. Atë ditë ra aq fort shi e fryu aq fuqishëm era, sikur edhe qielli u mërzit prej asaj që ndodhi. Sapo i kisha mbushur 11 vjeç. Bicikletën BMX ma bleu babai për këtë ditëlindje. I lakmoja fëmijëve të lagjes dhe ma kishte premtuar babai. Ishte njeri i fjalës. Burrë prej së vërteti.
Ëndërroja të bëhesha sikur ai, por kurrë se kisha menduar se do të ishte i fundit njeri, fatin e të cilit kurrë s’do doja ta kisha. E donte nanën pa masë por mbi të gjitha kurrë se kisha dëgjuar ta rëndonte me fjalë, njëjtë si bënin vëllezërit e tij me gratë e tyre ose edhe njëjtë sikur tregonin fëmijët e lagjes për baballarët e tyre ose për fjalosjet që i përjetonin.
Ndoshta, sikur t’i kisha vjetët që i kam tani do të mendoja se nana ime ishte grua perfekte dhe s’i jepte arsye te sillej keq me të, por atë botë isha veç 11 vjeç dhe s’kuptoja asgjë. Për mua të bukura ishin përrallat, ishin darkat që i hanim e pitet që i gatuante nana të enjteve siç e donte zakoni. Eh, dita e enjte… E enjte e prillit të 2003’tës… Babai atë natë ishte në ndërrimin e natës në punë. Ishte zjarrëfikës dhe rrallë ndodhte të mungonte. Ishte kryepunëtori aty dhe i duhej medoemos.
Atë ditë nana s’gatoi pite ani pse ishte ditë e enjte. Mbaj mend i tha babait se i mungoi pak hargj dhe nuk arriti ta gatuante… Por, ani pse kjo ishte veç justifikim, babai s’nxjerri zë nga goja. Hangrëm darkë mazë e djath. Tri çaja i piu atë të enjte ai dhe si i vrenjtur në fytyrë u nis për punë. Atë natë na përqafoi fort dhe befas ama jo rastësisht sytë iu mbushën lotë. Sikur, t’i kisha vjet e sodit do ta kuptoja sigurisht se po përshëndetej me neve, por atëherë isha veç fëmijë dhe secilës puthje të tij i gëzohesha pa masë.
Atë natë nana as te dera se përcolli. Nuk ishte ditë e zakonshme ajo ditë, ajo fytyrë e babait dhe ajo sjellje e nanës sime, por ishim veç fëmijë dhe po e kundërshtuam nanën, kriste dajaku. Kriste shamata derisa vinte babai. Prej tij kursehej ose ta them më mirë para tij paraqitej e përkryer. Por, atë natë ra maska. Ra e përkryera. Atë natë, na shtriu në dhomë më herët se zakonisht. Na detyroi të flinim… Motrat ishin të vogla në moshë. Njëra 7 e tjetra sapo kishte mbushur 2. Motra e dytë më ngjante fiks mua, ndërsa e vogla si të mos ishte gjak imi, asnjë vijë s’na përputhej. Bile ishte e bardhë e shpesh babai e ngacmonte në shaka nanën mos e ke ndërruar në lindje.
Qeshnim me të madhe. Qeshte edhe nana. E bile, thoshte poo bree po qysh po e din si me qenë evlijah. Eh, i thoshte baba, e njoh unë bimën që mbien nga fara që kam hedhur. Kështu vazhdonin si në shaka shumë herë, përzienin çajat dhe kurrë si shihje nervozë në fytyra. I lakmoja babait. Ai ishte heroi im. Nana ishte gruaja ideale në momentet e qeta të saja, sepse sa herë babai s’ishte, ajo bëhej tjetër grua.
Atë natë fjetëm nga zorri. Fjetën motrat se unë u bëra sikur po flija derisa s’u dëgjua më televizori në sallon. U binda që edhe nana fjeti dhe mora frymë lirshëm… Ëndërroja sy hapur. Ëndërroja se kur të rritesha do të shkruaja tregimet më të bukura të jetës. Do të bëhesha shkrimtar dhe librin e parë do ta titulloja «Na ishte njëherë»… do të flisja për heroin tim, për mbretëreshën time. Për zënkat me motra madje. I kisha lidhur duart rreth qafe dhe ndjehesha mirë me këto ëndrra.
Kështu më zinte gjumi kur babai ishte në punë dhe detyroheshim të flinim vetëm se nana gjithnjë preferonte vetminë në dhomë, ani pse mëngjesi e gjente në dhomën tonë dhe babai gjithmonë e kishte përshtypjen se ne flinim me aromën e saj sa s’ishte ai. -Kraaap…. -Kraaap… Disa xhama të thyer m’i prejtën në gjysmë ëndrrat atë natë.
Të shikoja se ç’ndodhi kisha frikë se tashmë ishte natë. Të shkoja te nana në dhomë do t’ia nxirrja gjumin… Me siguri ajo si dëgjoi se sikur t’i dëgjonte do të vinte t’na largonte frikën. Se në të githa përrallat e bukura personazhin më mirë e luan nana. Por, e jona atë natë s’ishte personazhi i tillë, ajo bile atë natë u bë personazhi kryesor… -Mos ikkk! -Ndaluuuu t’kofsh burrë!
Dëgjohej zëri i babait në oborr, brenda dhomës së tyre vinte zëri i nanës teksa qante me të madhe. I fërkoja sytë se mendoja jam në gjumë. Babai ishte në ndërrim të natës dhe nana duhej të ishte në gjumë. Motrat flinin qetë dhe për ta nana ishte shumë normale atë të enjte prilli… -Ndaluuu! -Bamm! Bamm! U dëgjuan dy krisma pushke! Ishte si në filma. Dhe unë ende vazhdoja të mendoja se mund të isha në ëndërr. Por, tashmë isha në korridor dhe drita në dhomën e nanës ishte e ndezur.
Xhamat në dhomën e saj ishin të thyer në dhjetëra copa dhe ajo ishte mbështjell më çarçaf krejt e zhveshur. S’ishte në pixhame qysh flinte zakonisht. Shihej se diçka s’është në rregull, por isha veç fëmijë dhe s’doja ta besoja atë që po e shihja me sy… Ajo gruaja e përkryer s’mund të ishte e tillë dhe unë doja të isha gabim. -Baaaam!
U përplas dera e hyrjes. U fsheha pas foteles në korridor që mos t’më shihte babai. U fsheha ama sytë e mi shihnin gjithçka. Babai i kishte duart me gjak, ndërsa në dorë mbante pushkën e me dorën tjetër zhag e ngrehte litarin e bunarit… Gjithçka pash. Gjithçka dëgjova atë natë. Sot, i kam 32 vjet ama sa herë vjen prilli, zemra më ngrihet. Sa herë shoh motrën e vogël kujtoj pabesinë e nanës e kujtoj hjekat e babës. Ajo ishte motra ime, por s’ishte vajza babait tim. Kurrë se mori vesh. As sot nuk e din! Jeta qenka e zezë si kafja!
Të tillë si duket ma paska shkruar edhe fatin në ballë Perëndia ditën që më krijoi për këtë botë… Prill i 2003’tës ishte. Shkruan të gjitha gazetat e vendit atë javë. Ngjarje e rëndë në një familje. Burri vret gruan me litar, ndërsa plagos me armë zjarri dashnorin e saj… Na ishte njëherë… Po, po na ishte njëherë një djalë veç 11 vjeç, që prej derës pa gjithçka. Pa si iu vra nana nga babai. Ishte tmerr! Sytë prej vendi i dolën nanës dhe me duar përpiqej ta largonte litarin prej fyti. Babai e shtrëngonte me sa fuqi.
E kapa këmbësh babain… E luta mos! Nisa të qaj… Qava fort bile, por tashmë nana ishte e shtrirë në tokë, përmbi e mbuluar me çarçaf dhe babai i ulur e me duar mbante kokën. -Mos derdh lotë! -Burrat nuk qajnë! Veç këto fjalë mi tha dhe më s’foli asgjë. Deshta ta përqafoj. Më shtyu. -Mos e paq fatin tim! -Mos u bëj vrasës ti, por as pabesinë mos e duro! Dhe përsëri shkrepi arma në dhomë. Kësaj here shkrepi mbi kokën e tij. Vrau edhe veten! Jeta qenka më e zezë se kafja madje. Më e errët se nata. U rritëm jetim. Pa nanë tradhëtare e pa babë vrasës. Dashnori i shpëtoi plagëve, por as sot e asaj dite se dita se kush ishte. Halla s’na lejoi ta kuptonim. Kurrë bile! Se sikur ta dija do ta përfundoja atë që babai e nisi e ta qoja deri në fund. Na ishte njëherë… Përrallat më të bukura nisin kështu. Kështu po niskan edhe trishtimet më të mëdha në jetë. Edhe vaji i burrit që su pa kurrë. Edhe dhimbja e tij… Burrat nuk qajnë. Kurrë s’më lanë të qaj.
Jo për nanën që shkoi mbuluar me turp. As për babain që vrau veten, por për fatin tim… S’ma lanë dhimbjen me më dhimt… S’ma lanë jetën me gëzu e as fëmijërinë me shiju. Sot, më marrin për të çmendur… Mbledh kanaqe sa për kafshatën e gojës… Heshtjes sime ia kanë frikën edhe fëmijët e lagjes. Po vjen budalla, kështu më thirrin. Kush se din hjekën time. Hallet e mia… Na ishte njëherë një 11 vjeçar por sot mbeti veç një i çmendur…